Wat als je je broer of zus moet missen aan een psychiatrische ziekte of aan suïcide?
Het was op 30 september 2013 dat Giel Beelen op de radio zei dat hij niet door griep een week afwezig was geweest, maar door iets heel anders: zijn zus was overleden. De pijn was, voor mij aan de andere kant van de radio, voelbaar. Om er tóch iets positiefs van te maken, riep hij heel Nederland op om aan Broer en Zus Dag te gaan doen. En met succes: inmiddels zie ik op 30 september de social media volstromen met de meest mooie, verdrietige, ontroerende foto's en herinneringen.
Gelukkig zie en hoor ik vanuit mijn naaste omgeving vooral vrolijke en positieve verhalen langskomen. Goede herinneringen worden gedeeld en een foto van de broers en zussen uit het verleden en/of in het heden, komen op me af. Stralende mensen vooral. Lachende en trotse gezichten. En vaak begeleid met een tekstje als: ‘de beste broers en zussen ever!’
Maar tegelijkertijd weet ik dat er heel wat mensen zijn die hun broer of zus moeten missen vandaag.
Ik was mijn broer al kwijt ten tijde van de eerste B & Z Dag op 30 september 2013. Niet aan de dood, maar wel aan een aantal psychiatrische aandoeningen. Ik kon niet er mee omgaan, met hem en zijn ziektes. Ik vertrouwde hem niet, omdat hij in het verleden nogal eens had gelogen. Dat liegen had overigens alles te maken met zijn verslaving. Daarnaast vond ik zijn gedrag, voortkomend uit de borderlinepersoonlijkheidsstoornis en uit de narcistische persoonlijkheidsstoornis, niet prettig. Niet voor mij, maar ook zéker niet voor mijn kinderen. Voor mij was dat voldoende om het contact niet verder aan te halen.
Dat ik de volgende Broer en Zus Dag in 2014 helemáál geen broer meer zou hebben, dat had ik niet kunnen bevroeden. Een depressie bovenop zijn andere psychiatrische klachten hadden er toe geleid dat hij niet meer verder wilde leven.
Ik zal niet de enige zijn die zich wat verloren voelt op deze 'nieuwe dag'. Hoeveel mensen zijn er niet met mij die hun broer of zus moeten missen aan ziekte of dood? Veel! Het aantal suïcides per jaar ligt al jaren boven de 1800. Tel daar sowieso één broer of zus bij op.... En dan zijn er natuurlijk ook nog de mensen met een broer of zus die nog wél leven, maar die kampen met (zware) psychiatrische problemen en om die reden wellicht niet samen kunnen komen om een gezellige foto te maken.
Ik vind de Broer en Zus Dag een mooie dag. Een originele dag. Maar toch denk ik deze dag altijd wat extra aan alle broers en zussen die hun naaste moeten missen aan een psychiatrische ziekte of aan zelfdoding. Zij kunnen vandaag wellicht geen recente foto delen. Maar hopelijk delen zij wél hun foto's uit betere tijden én hun mooie herinneringen en eerlijke verhalen. Want het gaat wél om hun broer of zus. Levend, of dood. Psychisch gezond, of psychisch ziek. Ook dat mag en moet verteld worden. Altijd.
