15 januari is het weer de dag. De dag dat alle media aandacht zullen schenken aan ‘Blue Monday’. Inmiddels is er ook een Nederlandse term voor dit fenomeen: deprimaandag. De dag vindt zijn oorsprong in 2005. Cliff Arnall had naar eigen zeggen een wetenschappelijke verantwoorde module gevonden om deze dag zo te noemen. Veel wetenschappers zijn het overigens niet met hem eens, maar ondanks dat krijgt Blue Monday steeds meer aandacht.
Hoe deze Blue Monday aan zijn naam komt: het zou de meest deprimerende dag van het jaar zijn, omdat de meeste goede voornemens zo rond deze dag mislukt zijn. Je at bijvoorbeeld een familiepak Twix, terwijl je ook al had geluncht met patat en een frikandel. Ook drink je zo rond deze dag weer eens een wijntje, of drie, want je wilt toch even vieren dat je het al twee weken zonder hebt gedaan. Je loon is nog niet gestort en de dagen zijn nog kort en vaak ook wat guur. En natuurlijk is er gekozen voor een maandag, want dat is voor bijna niemand zijn of haar favoriete dag: het betekent meestal dat de werkweek weer begint.
In Nederland wordt er steeds meer rond deze dag georganiseerd. Zo kun je in Zwolle het ‘Depri Diner’ bijwonen in een klooster. En MIND (organisatie die zich inzet voor meer openheid rondom psychische problemen) organiseert op initiatief van mensen die een depressie hebben meegemaakt the Blue Monday Run; een sponsorloop om geld op te halen voor de supportgroepen van de Depressie Vereniging. Met deze run willen ze aandacht vragen voor depressie en het bespreekbaar maken. Daarnaast is hardlopen een goed medicijn om de kans op depressie te verkleinen. Bram Bakker, psychiater én marathonloper, loopt ook mee. De run wordt op verschillende plaatsen georganiseerd.
Waar de meeste aandacht naartoe lijkt te gaan is het Depressiegala. Een avond vol met cabaret, zang en dans. Maar alles draait om depressie. Want zelfs de grappigste cabaretiers kunnen te maken krijgen met deze ziekte net zo goed als zangers/zangeressen. De eerste twee edities was ik erbij. Dat deed me ongelooflijk veel. Door deze avonden weet ik dat ik niet ‘gek’ ben en zie ik dat er zoveel mensen hetzelfde hebben doorgemaakt als ik. Dat is dan het serieuze stuk van het depressiegala, want er wordt gelukkig nog voldoende gelachen. Lachen om jezelf, lachen om je eigen ellende of om de ellende van een ander. Dit jaar vindt het gala plaats in Den Bosch, in de Verkadefabriek. Er zijn overigens nog wat kaarten te koop!
Mocht je niks bijzonders gaan doen op deze dag, wees gerust: ook deze dag gaat voorbij. En stiekem denk ik dat deze dag niet eens heel anders aanvoelt dan de maandag erna. Al zit de kans erin dat je dan net je loon binnen hebt en je je wellicht íets volijker voelt….
