Gelukkig, week 1 van corona zit erop! Hoezo week 1, hoor ik u denken. We zitten op zijn minst in week 2. En sommige van ons al in week 3. Nou, terwijl velen van u bezig waren met dat hippe nieuwe coronavirus zaten mijn gezin en ik thuis met een ouderwetse buikgriep. Een week lang koortsig en buikklachten, zowel mijn vrouw, ik, als mijn jongste zoon van 9 maanden. Mijn oudste zoon van 4 had alleen wat lichte klachten, wat het allemaal nog erger maakte. Want terwijl hij zijn energie kwijt wilde door met mij spelletjes ‘dino vechten’ en ‘t-Rex racen’ te spelen, wilde ik alleen maar liggen en worstelde ik met mijn eigen ‘race’. Geen oppasmogelijkheden, geen kinderopvang, en geen school. En terwijl ik mij lamlendig en slap voel, en ik mijn zoontje niet het energieke spel kan geven wat hij graag wil, voel ik mij tekortschieten als vader en tegelijk ook tekortschieten naar mijn werk.

Oplopende frustraties

Ik zit thuis en had graag meer betekend voor mijn team in die eerste week. Ik beschreef het naar een collega gekscherend als meedoen met expeditie Robinson en door een lullige struikelpartij over een kokosnoot halverwege aflevering 1 alweer naar huis worden uitgezwaaid. Ik was niet veel waard die week en zat aan huis gekluisterd. Ondertussen krijg ik op de groepsapp van het team (84 gemiste appjes na toiletbezoek) mee dat ze het wekelijkse multidisciplinaire overleg via beeldbellen proberen te organiseren. De appjes vormen een soort Griekse tragedie met oplopende frustraties waarbij het slotstuk is dat na 15 minuten de opstart van het overleg wanhopig wordt opgegeven. Een twijfelachtige ‘Volgende week proberen we het gewoon opnieuw...’ is het slotakkoord. Was er toch wat meer technische mannelijkheid nodig misschien? Waarschijnlijk niet, maar dat kan ik mezelf dan wel wijsmaken. Dat was week 0. Die geef ik toch echt 0 van de 5 sterren. Absoluut geen aanrader. Doe het niet.

Grappen

Week 1 is anders. Ik heb een beetje energie. En ik kan weer met werk aan de slag. Vrijwel het hele team heeft al digitale ontwikkelingen doorgemaakt, en nu mag ik ook. Bijna iedereen werkt thuis. Maar door omstandigheden werk ik wel op kantoor. Er is bijna niemand. Vandaag alleen onze jonge, Duitse, enthousiaste gz-psycholoog in opleiding, Philip. We sluiten onszelf grotendeels op in onze kamers, op verschillende verdiepingen, en als we elkaar spreken houden we de gewenste 1,5 meter afstand. Als die wordt overschreden laat ik mijn tanden zien en grom ik. We grappen hoe over enkele weken Rutte of Willem-Alexander een serieuze toespraak voor het volk zal houden als de maatregelen nog verder gevorderd zouden worden: “Vanaf heden geldt ook het waarborgen van afstand tussen gezinsleden. Vrijen mag enkel nog met minimaal 1,5 meter tot uw partner.” We grinniken op afstand naar elkaar. Ik in het Nederlands en Philip in het Duits. En niet te hard en in onze ellebogen, anders komt er wellicht speeksel mee. Daarna slenteren we als holbewoners weer terug naar onze kantoorgrotten.

Mogelijkheden

Het digitaal contacten aangaan lukt aardig en is ook wel weer interessant, hoewel ik blij ben dat het 100% digitaal werken tijdelijk is. De nieuwe digitale aanpak biedt ook wel weer mogelijkheden, zoals al wandelend via de telefoon werkbegeleiding geven. Zo kom ik voor de verandering eens aan mijn stappen. En krijg ik een frisse neus en maak ik kennis met een familie-eend bij een parkje in de buurt. Deze week is zeker beter dan week 0: zelfs 2 van de 5 sterren. Als het minder gedoe en iets rustiger was zou die er een ster bij krijgen. Ik ben zeer benieuwd wat komende weken gaat brengen.

Artikeldatum