Na een instabiele jeugd waarbij ze op vijfjarige leeftijd met PDD-nos werd gediagnosticeerd, raakte Raquel tijdens de puberteit verslaafd aan drugs. Tijdens een opname in een kliniek hervindt ze zichzelf en haar grootste wens: moeder worden.
Raquel ten Hove is een sympathieke en hippe jongedame. Wanneer ze haar verhaal begint te vertellen, kun je bijna niet geloven dat zij er de hoofdrol in speelt. “Ik heb geen stabiele jeugd gehad. Mijn ouders gingen scheiden toen ik nog jong was, ik heb op veel scholen gezeten en ik werd gepest. Door al deze dingen werd ik een onzeker meisje. Maar toen ik in de puberteit kwam, werd ik door die onzekerheid rebels.”
Op 17-jarige leeftijd raakt Raquel aan de drugs. “Ik heb van alles geprobeerd om mijn zorgen maar weg te drukken, en ging op een gegeven moment elke dag gebruiken. Ook kreeg ik door het drugsgebruik veel vrienden, waardoor ik me weer zekerder over mezelf ging voelen. Het ging behoorlijk de verkeerde kant op.”
Inmiddels is Raquel getrouwd, moeder van een zoontje en heeft ze samen met haar man een huis gekocht. Haar wensen kwamen in vervulling, maar daar ging een lange zware weg aan vooraf.
‘Tijdens een opname van een maand vond ik mezelf weer terug; dat eerlijke jonge meisje van vroeger. Ook mijn wens en droom om moeder te worden kwam weer naar boven.’
Op straat gezet
“Op een gegeven moment werd ik onhoudbaar voor mijn moeder, dus heeft ze mij op straat gezet. Ook ter bescherming van mijn zusjes. Ik woonde overal en nergens en ging steeds meer gebruiken. Maar ik kreeg hulp vanuit de gemeente.” Via de huisarts raakte Raquel in gesprek met een hulpverlener van Dimence; Henk Fikkert. Met hem had ze regelmatig gesprekken waarin ze (h)erkenning vond. Doordat het ietsje beter met haar ging mocht ze proberen om weer thuis te wonen. “Na twee weken werd ik alweer op straat gezet, maar achteraf was dat beter. Op die manier werd ik tot nadenken gedwongen om iets te gaan doen. In 2009 heb ik daarom een maand in opname gezeten in een kliniek in Groningen. Daar werd bij ook ADHD geconstateerd, dat was een verademing om te weten. Ook vond ik een stukje van mezelf terug, dat kleine meisje van vroeger met haar wensen en dromen; mijn grootste wens was om moeder te worden.”
Na de opname
“De opname was eigenlijk te kort, gelukkig kreeg ik wel ambulante woonbegeleiding en later ook trajectbegeleiding vanuit het RIBW. Tactus (verslavingszorg, red.) kwam ook wekelijks langs.” Een periode van pieken en dalen volgt, waarin het drugsgebruik wiebelt. In 2011 wordt Raquel door haar moeder meegevraagd op vakantie, samen met haar zusjes. “Eerst durfde ik niet vanwege het drugs meenemen, maar ik ben toch gegaan om even te ontspannen. Daar in Frankrijk heb ik uiteindelijk voor mezelf gekozen. Na de vakantie heb ik mijn relatie verbroken, en ben ik met iedereen om tafel gegaan om mezelf nu eens echt op de rit te krijgen. Mijn moeder, Tactus, het RIBW en mijn vader hebben samen met mij het systeem helemaal dichtgetimmerd. Ik had dagbesteding in de vorm van vrijwilligerswerk op een basisschool en kreeg eindelijk structuur in mijn leven. Mijn vader heeft me financieel gesteund, waarbij ik weekgeld kreeg en me verder niet druk hoefde te maken om financiën. Ik heb na 6 maanden nog één kleine terugval gehad na een feestje, maar ’s ochtend dacht ik: dit wil ik niet meer, dit past niet meer bij mij.”
Ervaringsdeskundige bij het RIBW
“Na een poosje vrijwilligerswerk te hebben gedaan, begon ik na te denken over een opleiding. Want ik had nog nooit iets afgerond qua school. Toen tipte mijn stiefmoeder mij over de opleiding tot ervaringsdeskundige. Ik mocht op gesprek komen bij het Saxion en werd toegelaten tot de opleiding.” Raquel werkt nu bij het RIBW in Nijverdal, Enschede, Rijssen en Vriezenveen voor 24 uur in de week. “Hiervoor ben ik aangesloten bij vijf teams en ben ik aanwezig bij zorginhoudelijke overleggen. Ook bezoek ik cliënten en heb ik overleg met andere ervaringsdeskundigen. Ik leef nu helemaal ‘huisje, boompje, beestje’, precies zoals ik altijd wilde.”
De boodschap van Raquel: “Blijf altijd geloven in jezelf, er is voor iedereen een toekomst hoe zwaar het leven op dit moment ook is. Geloof in jezelf en kies voor jezelf!”
Sociaal Psychiatrisch Verpleegkundige Henk Fikkert over Raquel
“Toen Raquel via de huisarts verwezen werd, werd vrij snel duidelijk dat ik te maken had met een meisje van 17 jaar oud dat zoekende was naar erkenning en opvang. Ik wist vanuit eerdere info hoe de gezinssituatie was en dat Raquel ondersteuning nodig had in haar bestaansrecht, zoals er mogen zijn, betekenis geven aan haar leven, meetellen en er toe doen. Raquel was er soms meer niet dan wel op de afspraken, maar als ze er was dan konden we het hebben over haar beleving, haar gevoel, haar denken, haar mening en haar keuzes en hoe daar uitvoering aan te geven. Ik stimuleerde haar om meer en meer zelfstandig en zelfbewust te worden voor zover dit kon en om dit verder te ontwikkelen.”
“Veelal kwam ze op m’n spreekuur onder invloed en dan kon ze even bijtanken, tot rust komen en wat drinken. Dan hadden we het over allerlei dingen die praktisch van belang waren. Door de deur open te houden en niet af te keuren wat ze soms deed, bleef het contact goed en werd het vertrouwder. Raquel kon zodoende meer vertrouwen in zichzelf krijgen. Maar de gesprekken zijn ook confronterend geweest. Zo van; wat doe je jezelf aan, wat maakt dat je niet voor het goede kiest? Ik gaf haar de bevestiging dat het er toe doet waarvoor je kiest, dat zij er toe doet. Op een gegeven moment is ze niet meer op mijn spreekuur verschenen, ze was verhuisd naar een andere regio.”
“In 2016 kwam ze op eigen initiatief bij me langs op een andere locatie dan destijds. Het ging goed met haar en ze wilde dit naar aanleiding van de gesprekken toen met me delen. Ik vond dit natuurlijk geweldig en hartstikke goed van haar dat ze zover was gekomen. Ze maakte me bewust van de belangrijkheid van de voormalige gesprekken. Dat het er toe doet dat ze welkom was geweest, erkenning had gekregen, geleerd had bij zichzelf stil te staan en bewuster keuzes te maken. Ik moet eerlijk bekennen dat ik m’n hart wel eens vast heb gehouden hoe het met haar af zou lopen. Daarom is het zo mooi dat ze met een klein beetje geloof van mij in haar haar geloof in zichzelf heeft terug gevonden. Als hulpverlener ga je voor dit soort succesjes. Raquel is een krachtige persoonlijkheid geworden, een mooi mens die haar leven goed heeft ingericht. In die zin heeft ze geleerd van het leven en het in positieve zin omarmd.”
