Onvoorwaardelijke liefde
Overigens is de diagnose ‘psychotische kwetsbaarheid’ pas een jaar geleden gesteld. In de jaren daarvoor zijn diverse andere (vermoedelijke) diagnoses de revue gepasseerd. Het is veel wanhopen geweest en zoeken naar wat er aan de hand was. In dat opzicht was na die jarenlange zoektocht ontdekken wat er is ergens een opluchting. Al is het iets wat ik geen mens toewens. En ga er dan maar aan staan om dat te accepteren… Let wel, ik doel daarmee niet op mezelf. Voor mij was accepteren wat er aan de hand is geen issue. Het gaat om mijn lief. Mijn liefde is onvoorwaardelijke en houdt niet op bij welke diagnose dan ook. Net zo goed als dat ik niet gillend zou wegrennen bij een geamputeerd been, deed ik dat nu ook niet. Natuurlijk was ik niet blij dat het is zoals het is en zou ik liegen wanneer ik zou ontkennen dat ik niet soms jankend wilde ontsnappen uit de situatie.

Een trigger voor psychotische klachten 
Maar deze blog gaat niet over mij, maar over Ellen. Hoe Ellen al decennialang leeft met psychische klachten, dwingt namelijk diep respect af. Ondanks een jeugdige afkeuring, vocht ze zichzelf 30 jaar geleden uit die uitkering naar betaald werk. Ze hield zich niet alleen op haar werk staande, maar was er ook de graag geziene collega die oog heeft voor haar omgeving. Ook thuis stond (en staat) de deur altijd open voor anderen. Zeker ook voor hen die wat extra zorg of liefde kunnen gebruiken. Een neefje met een huisvestingsprobleem? Kom maar bij ons wonen. Een schoonzus die moest revalideren na een CVA? Idem dito. Dat dit een aanslag was op onze privacy en ons ritme werd destijds voor lief genomen.

Dat het ook absoluut niet goed was voor Ellen haar mentale gezondheid hadden we niet in de smiezen.Evenmin hadden we in de gaten dat haar baan alleen al spitzen lopen was. Met de wetenschap van nu is echter wel duidelijk dat ze heel wat jaren veel te veel van zichzelf heeft gevraagd. Nu weten we dat stress een trigger is voor psychotische klachten en ze alleen in haar werk al veel stress ervaarde.

De inhoud van het spreekwoordelijke glas mag dan gehalveerd zijn, de helft die is overgebleven is oprechter, hechter, intenser en waardevoller dan dat wat er uit is gegaan.

Een diep dal
Een combinatie van factoren leidde tot een enorm diep dal zo’n vier jaar geleden.Van het ene op het andere moment waren er stemmen aanwezig in haar hoofd. Nooit vriendelijk of complimenteus, altijd negatief, naargeestig en nadrukkelijk aanwezig. Maandenlang was iedere dag een enorme strijd en was het een gigantische worsteling om de dag door te komen.

Van volop meedoen in de maatschappij moest worden teruggeschakeld naar een prikkelarm bestaan met veel hulpverleners die holding boden. Alleen al het accepteren van dat lot was een enorme uitdaging. Maar ze deed het! De meest scherpe kantjes verdwenen gaandeweg naar de achtergrond, maar de stemmen bleven. Hoe accepteer je dat? Het is ook zo tegenstrijdig: accepteren dat ze er zijn en er aan de andere kanten tegen vechten omdat je én niet wilt dat ze er zijn én niet wilt doen wat ze zeggen. Een schier onmogelijke opgave, maar mijn dame flikt het en heeft er mee om leren gaan.

Loeisterk
Die rotzakken van stemmen hebben het nodige van haar afgepakt. Werken gaat niet meer en het hele leven vraagt veel meer rust en structuur. Desondanks vlammen klachten soms akelig op, maar weet ze daarop te anticiperen. Ze accepteert het lot en weet in de regel weer vrij snel grip op haar leven te krijgen. Hoe ze het doet is mijn soms een raadsel. Maar dat ze het doet, daar ben ik waanzinnig trots op! Een kwaal accepteren die je niet wilt hebben. Opnieuw afgekeurd worden, alleen het woord al.. Dat alles accepteren en dan ook nog je leven zinvol kunnen herinrichten vind ik een wereldprestatie. De inhoud van het spreekwoordelijke glas mag dan gehalveerd zijn, de helft die is overgebleven is oprechter, hechter, intenser en waardevoller dan dat wat er uit is gegaan.

Dat ze een kwetsbaarheid heeft en niet is, blijkt wel: loeisterk werd ze er van, mijn Ellen!

 

Artikeldatum