Vanmorgen stond Cecile doodstil bij de IJssel. Het leven heeft geen zin meer. Ze eet bijna niet meer en is kilo’s afgevallen. Cecile mist haar overleden man, elke minuut van de dag, al het hele jaar lang. Ze weet zelf ook wel, praten tegen zijn foto brengt hem niet terug. En toch. Een toevallige voorbijganger spreekt haar voorzichtig aan. Hij legt een stevige arm om haar schouder en neemt haar mee naar de weg. Hij belt 112 en wacht tot de ambulance gearriveerd is. In het ziekenhuis zit Cecile te wachten in een hokje, afgeschermd met een gordijn. Ze moet blijven zitten en wachten op de dokter, heeft de verpleegkundige gezegd. Ze heeft een kopje thee gekregen en een boterham. 

 ‘Het is de leeftijd, weet je. Ouderdom komt met gebreken, vertelt de buurman laconiek.’ ‘Je zal ermee moeten leren leven, zegt de dokter in het ziekenhuis.’ ‘Hij heeft een prachtig leven gehad, je moet je erbij neerleggen, zegt een vriendin.’

Mythes over de ouderdom en wat er wel en niet bij hoort, zorgen ervoor dat problemen niet goed gediagnosticeerd worden en dat behandeling niet of te laat wordt gestart. Bij ouderen is het probleem niet altijd wat het lijkt. Verwardheid kan te maken hebben met een blaasontsteking of een ontregelde schildklier. Angstgevoelens kunnen te maken hebben met hartklachten. Of er ligt toch een andere oorzaak aan ten grondslag. Ouderen hebben vaak meerdere gesprekken nodig voordat ze jou, als behandelaar, in vertrouwen nemen over wat er werkelijk aan de hand is.

Daarbij komt dat je op oudere leeftijd veel meer ingrijpende levenservaringen moet verwerken. Verlies voert de boventoon: verlies van dierbaren: een partner, een goede vriend, een fijne buurvrouw; verlies van gezondheid en het ontstaan van chronische ziektes; verlies van functionaliteiten: visus, gehoor, mobiliteit kunnen achteruitgaan. Ogen, oren gaan minder goed functioneren. Ouder worden betekent kwetsbaarder worden. De vele life events maken het verwerken extra moeilijk. ‘Je moet het een plekje geven.’ Maar wat als alle plekjes vol zijn?

De juiste behandeling na een goede diagnostiekfase kan weer perspectief bieden. Vaak is het puzzelen: wat is de beste therapie? Een betekenisvolle werkrelatie, psychotherapeutische gesprekken al dan niet met ondersteuning van medicijnen of lichttherapie zijn goede ingrediënten op weg naar herstel. Volledig herstel is niet altijd mogelijk, omwille van reële beperkingen. Behandeling is altijd de moeite waard.

Cecile werd vanuit het ziekenhuis doorverwezen naar de ggz. Door wekelijkse gesprekken en medicamenteuze behandeling is ze aan de beterende hand.                                                                                                                                  Cecile helpt weer het gezin van haar zoon. “Oma”, vraagt haar kleinzoon, “wat eten we vandaag?”

 

Artikeldatum