Bij mijn verjaardagspost zat vorige week ook een brief van het UMCG. Op een wachtlijst staan, voor een behandeling waar ik een jaar geleden nog nooit van gehoord had. rTMS.
De maanden duurden lang, wetende dat je ergens een keer bericht krijgt. Of gebeld wordt. En zeker de afgelopen tijd met oplopende beperkingen rondom COVID-19, de berichten rondom uitgestelde behandelingen en mijn mindere stemming, hielpen niet mee.
Nu is het zover. En is mijn ‘uitzien naar’ plots omgeslagen naar ‘help’. Spanning, nieuwsgierigheid, hoopvol en angst voor wat er komen gaat. Ineens kan ik me druk maken of ik niet ergens C oploop, zodat ik de afspraak moet missen. Of droom ik dat ik in de ziekenhuisgangen loop.
Ik neem jullie graag mee in dit proces. En wat de wetenschap vertelt over deze relatief nieuwe behandelmethode bij onder andere depressie.
En dan ben ik even stil
In de envelop met de afspraak zaten ook nog wat andere papieren, o.a. een plattegrond van het UMCG. Prettig, zo kan ik me al iets meer voorbereiden op mijn bezoek. Uiteraard wat tips rondom COVID-19 en informatie voor een eerste bezoek.
Wanneer ik doorlees rollen er verschillende actiepunten uit:
- Patiëntenpas maken (note to self: mascara op en legitimatie mee)
- Verwijsbrief printen, medicatieoverzicht aanvragen bij de apotheek
- Reisvergoeding? Direct de zorgverzekeraar gebeld, daar is een formulier voor.
- Vragenlijsten invullen online. (Pff, daar word ik zenuwachtig van. Ben ik wel ziek genoeg voor deze behandeling? Straks word ik afgekeurd, wat dan?)
- Medicatiehistorie: storing bij mijn verzekeraar, ik kan niets inzien. Zij ook niet. Bij de huisarts heb ik meer geluk! De assistent geeft me geduldig alle data door.
Bij het invullen van de huidige medicatie schiet ik in de lach: gebruik in weken? Gelukkig zijn daar online tools voor: 360 weken.
En dan ben ik even stil. Dat is echt een hele tijd.
