"Na maanden van wachten ben ik eindelijk klaar om te accepteren dat dit gevoel niet vanzelf verdwijnt. Mijn vrouw, mijn collega’s en mijn teamleider hebben mij het afgelopen jaar gevraagd hoe het met mij ging en vaker dan eens heb ik gelogen. ‘Het gaat wel goed’ of ‘Ik heb niks te klagen’ was dan mijn antwoord. Maar dit was niet de waarheid. Ik had het zwaar, het ging allemaal niet meer zo makkelijk als vroeger. Alsof er een zwarte wolk boven me hing van het moment dat ik wakker was, tot ik weer naar bed ging. Af en toe zag ik de zon schijnen, zoals op die ene dag in maart, toen ik een ijsvogel aan de waterkant zag zitten of die zonnige dag in juni op het terras met mijn oude schoolvriend Hendrik. Ik herinner me die 2 dagen goed, die voelde anders. Maar de andere dagen zijn hetzelfde; donker, zwaar en moeilijk.

En het gaat niet zomaar over. Ik heb nu geaccepteerd dat dit sombere gevoel, deze zwarte wolk gewoon niet magisch zal verdwijnen als ik een weekje goed slaap en rustig aan doe. Het heeft meer aandacht, meer energie en zelfs behandeling nodig. Dat is wat ik nu heb geaccepteerd. De stap naar de POH was het grootst, nu bijna 4 maanden geleden. De POH heeft mij al zoveel geholpen. Na die eerste paar gesprekken kwam echter al wel naar voren dat een aanmelding bij Team Angst & Stemming aan te raden was. Daar ben ik 3 maanden geleden op de wachtlijst gekomen. Nu is het aftellen naar de start van deze voor mij zo noodzakelijke behandeling.

Ik wil weer kunnen genieten van het leven. Een goede echtgenoot zijn voor mijn lieve vrouw. Ik wil de zon weer zien schijnen in mijn leven. Het specialistische team van Dimence gaat mij daarbij helpen wanner zij daar plek voor hebben. Geduldig zal ik op mijn beurt moeten wachten met ondersteuning van de POH en Wachtkracht. Gelukkig woon ik in Nederland en wordt de hulp bij Dimence gewoon vergoed door mijn zorgverzekeraar. Dus zolang ik sterk blijf en gewoon naar mijn werk blijf gaan en mijn leven op de rit houd, word ik straks geholpen en schijnt ook voor mij weer de zon.

In het contact met mijn zorgverzekeraar én met Dimence heb ik het gevoel gekregen dat ik geen nummer ben. Ik doe er echt toe volgens de secretaresse, de verpleegkundige en de behulpzame jongeman aan de telefoon bij de verzekeraar, ze dachten met me mee. Het lijkt erop alsof ze me willen helpen, ondanks het feit dat mijn sombere gedachten soms fluisteren dat ik niet geholpen kán worden. De werkelijkheid heeft mij echter ingehaald. Zoals mijn donkere wolk al maanden in mijn oor fluistert, is het nog veel erger. Ik ben niet eens een nummer, want er is geen nummer voor mij. De nummers lijken op te zijn. Het wachten duurt te lang, ik ben teveel.

Het lange wachten bevestigd wat die wolk mij zo vaak heeft laten zeggen:

“Ik doe er niet toe!”

Dit verhaal is niet mijn persoonlijke verhaal. Het is ook niet gebaseerd op specifieke cliënten binnen mijn professionele omgeving. Alle overeenkomsten tussen bestaande personen en personages in dit verhaal berusten op louter toeval.