Mirjam Dijks woont op zichzelf in Zwolle waar ze wekelijks begeleiding krijgt vanuit Zes OP Maat. Ze heeft zich vanaf haar jeugd altijd al ‘anders’ gevoeld. Mirjam: “Omdat ik met 28 weken geboren ben, werd het ‘anders zijn’ altijd daarop weggeschoven. Maar ik had het idee dat er meer met mij aan de hand was. Op een gegeven moment liep ik steeds meer tegen kleine dingen aan.”

“Terwijl ik een vriendin van me hielp met verhuizen, en ook daar om kleine dingen gefrustreerd raakte, opperde zij dat ik weleens autisme kon hebben. Zij studeerde psychotherapie, dus ze herkende dingen vanuit haar studie. Ik werd uiteindelijk gediagnosticeerd bij een onafhankelijke psycholoog. En waar anderen dan door een soort rouwproces moeten om hun diagnose te accepteren, was er bij mij opluchting. Eindelijk wist ik waarom ik ‘anders’ was. Toch moet je jezelf dan wel weer opnieuw uitvinden, hoor. Waar liggen m’n grenzen, welke prikkels kan ik aan etc.”

Diagnose omzetten in kracht
“Anderhalf jaar na mijn diagnose ben ik in groepstherapie geweest bij Dimence. Maar er zaten alleen maar mannen in de groep, dus daar vond ik totaal geen herkenning. Dus toen heb ik heel veel boeken verslonden.” Nadat Mirjam zichzelf weer goed had leren kennen en weer lekker in haar vel zat, besloot ze om anderen te gaan helpen. Inmiddels doet ze veel vrijwilligerswerk. Zoals bijvoorbeeld voor Stichting’t Hoefijzer, waar ze gehandicapten helpt om paard te rijden. “Dan zit ik achter mensen op het paard en dan houd ik ze in balans, zodat ze er niet vanaf vallen. Ook loop soms naast een paard waarbij ik het paard vasthoud.”

Ook zit Mirjam in de basiscommissie van de cliëntenraad van de Dimence Groep, waarvoor ze de ouderen van de locatie Eerdelaan vertegenwoordigt. “Eén keer in de zes weken doe ik huiskamerbezoeken om deze cliënten aan te horen. Dat neem ik dan mee naar vergaderingen om te kijken of we iets voor ze kunnen betekenen.”

Naast haar vrijwilligerswerk helpt Mirjam ook nog twee dagdelen in de week bij een boerderij, als dagbesteding.

‘Ik durfde me niet aan haar te hechten, dus we hadden samen ook nog geen band.’

Hulphond Lindy als spiegel
Toen Mirjam besefte dat haar hond Lindy, die ze uit het buitenland heeft, haar veel spiegelde, bedacht ze om haar op te leiden tot hulphond voor haarzelf. “Als ik me gespannen voel en het me allemaal onbewust teveel wordt, dan geeft Lindy dit bij me aan. Door tegen me aan te gaan staan, of door ook heel druk te worden.” Mirjam heeft haar hond zelf opgeleid via de hulphondstichting BultersMekke. Ze kreeg elke maand een coach thuis die haar leerde hoe ze Lindy kon opleiden. “Dat was best lastig, want Lindy en ik hadden nog geen band. Ik durfde me niet aan haar te hechten. Nu kan ik niet meer zonder haar; ze helpt me focussen bij alles wat ik doe.”

“Ik BEN Mirjam, en HEB autisme”

Mirjam heeft een duidelijke boodschap voor de samenleving: “Kijk verder dan de diagnose die iemand heeft, we zijn allemaal mensen die normaal benaderd willen worden. En als je me zou vragen of ik met een pil zou willen genezen van mijn autisme, dan zeg ik nee. Het heeft me gemaakt tot wie ik nu ben, ook al was het soms zwaar. Maar dan nog: Ik BEN Mirjam, en HEB autisme.”

Meer ervaringsverhalen