"Verandering kwam wanneer hoop werd geboden"

Susannah is 16 jaar als ze voor het eerst een eetstoornis krijgt. Op het MBO loopt ze tijdens haar studie verpleegkunde vast en krijgt ze de diagnose autisme. Wanneer ze rond haar 26e een burn-out krijgt, komt de eetstoornis in alle kracht terug en gaat het steeds slechter met haar. De levendige jonge vrouw die ze ooit was, maakt plaats voor een vrouw die haar sombere gedachten en het (door haarzelf opgelegde) strakke afvalregime niet alleen de baas kan. Een opname op een (semi) gesloten afdeling volgt. Susannah is dan 29 jaar oud. 

1% om voor te vechten 

Susannah heeft op dat moment de hoop op verbetering en de wil om te leven al voor 99% opgegeven. Maar dat geldt niet voor haar behandelaren. Die geven aan er vertrouwen in te hebben dat het goed komt. "Die woorden zijn blijven hangen in mijn hoofd. Waarschijnlijk hebben mijn behandelaren dat altijd wel gedacht, maar niet eerder werd het zo expliciet en hardop uitgesproken." Met de woorden van haar behandelaren in haar achterhoofd besluit Susannah nog één keer te vechten. Als is het maar voor de ene procent. 

Susannah gaat in behandeling voor autisme. Het gaat het al snel beter met haar. “Ik kon over dingen praten, ze verwerken en vond herkenning en begrip. ” Het gaat zelfs zo goed dat ze tijdens haar verblijf in de kliniek begint met het uitwerken van haar dagboekfragmenten en het verwezenlijken van haar boek.

Vooroordelen, stigma's onbegrip

Ondertussen vecht Susannah niet alleen tegen haar eetstoornis, maar ook tegen het onbegrip, de stigma's en de vooroordelen waar ze al heel lang mee te maken heeft. En die vooroordelen had ze zelf ook. Bijvoorbeeld toen haar huisarts voorstelde om haar te testen op autisme. "Hoezo testen op autisme? Autisme komt toch niet bij meisjes voor? Je moet een jongen zijn, intelligent als Einstein of verstandelijk gehandicapt. Ik was geen van drie." 

Ook voor Susannah haar ouders was het eenzame periode.  Susannah haar moeder vertelt: "Wij hebben eigenlijk geen of bijna geen hulp gehad. Dat hebben we gemist. Je weet niet wat je overkomt en er is niemand bij wie je je verhaal kwijt kan. Nou ja, dat kan wel, maar niemand snapt het." En wanneer haar ouders wel hun verhaal delen, krijgen ze regelmatig te maken met onbegrip. "Opmerkingen als 'als het mijn kind was, zou ik haar aan tafel zetten en laten zitten totdat haar bord leeg is' zijn pijnlijk en houden je tegen om je verhaal te delen."

Ook Susannah herkent het onbegrip. "Regelmatig kreeg ik opmerkingen als 'eet gewoon even een patatje, dan komt alles weer goed'. Je kunt van buiten niet zien waarom iemand niet eet. Het is echt niet een kwestie van niet willen. Ik kón gewoon ook echt niet eten. Het is alsof je heel hard hebt gehuild, je keel is dichtgeknepen en je vervolgens een meelkoekje moet eten. Mensen zijn geneigd te kijken naar gedrag, maar moeten op zo'n moment juist kijken naar de oorzaak." Susannah's tip? Oordeel niet, maar ga in gesprek over wat op dat moment de oorzaak van het niet eten is. 

Een boek dat hoop en handvaten biedt 

Susannah's boek ligt inmiddels in de winkels. Het schrijven van het boek droeg bij aan haar herstel. Maar dat was voor Susannah eerder een ‘bijkomend voordeel’ dan een doel op zich. “Naast het bieden van hoop, was het voor mij heel belangrijk om handvaten te bieden aan naasten van mensen die worstelen met psychische problemen. Mensen zoals mijn ouders bijvoorbeeld.”

Susannah's moeder is trots op haar dochter en het boek dat ze geschreven heeft.  “We hebben het ontzettend moeilijk gehad. Het waren zware jaren. Ik wou willen dat het boek tien jaar eerder was verschenen. Dat had ik er veel beter voor haar kunnen zijn.”

Trots is Susannah zelf ook. Op haar boek én op alles wat ze heeft bereikt. Met haar eetstoornis gaat het goed, mentaal wisselt het soms nog wat. "Soms moet ik echt even terugdenken aan alle handvaten die ik gekregen heb. Ik herken nu gelukkig wel heel veel. Alleen het toepassen van de handvaten is soms nog een hele uitdaging."

Meer (herstel)verhalen

Ook interessant: