"Het syndroom van Korsakov is een chronische hersenaandoening die ontstaat door ernstig gebrek aan vitamine B1. Het syndroom komt in westerse landen bijna alleen voor bij mensen die langdurig en lang
Onze pvp's kunnen niet iedereen ondersteunen die bij Dimence behandeld wordt. Je kunt bij een patiëntvertrouwenspersoon terecht wanneer je:
Bij dwang of mogelijke dwang kun je denken aan de volgende situaties: wanneer er geen verplichte zorg wordt verleend, maar de behandelaar zegt dat hij daar
Een oudere vrouw, die altijd in een hoge functie heeft gewerkt, is na een langdurige opname en herstelperiode, in de WIA terechtgekomen. Het lukte haar om vrijwilligerswerk te vinden, waar ze veel voldoening uithaalde, maar na opnieuw een ziekteperiode heeft ze dit moeten laten vallen. Het niet hebben van een vast dagritme en structuur breekt haar op en ze mist de sociale contacten, die ze via haar (vrijwilligers)werk had. Het blijkt nu heel moeilijk om vrijwilligerswerk te vinden, ook omdat ze onzeker is geworden of ze het wel langere tijd kan volhouden. Zoals ze zelf verzuchtte: “de dagen
Regelmatig lees ik over de termen ‘professionele nabijheid’ en ‘professionele distantie’. Op dit gebied is veel geschreven en ook ik kan er inmiddels wel een beetje over meeschrijven. Ik heb voor één onderdeel van dit complexe onderwerp gekozen: patiënten troosten door aanraken, wel of niet?
Als nog niet afgestudeerd docente Nederlands begon ik op een school voor voortgezet onderwijs. Ik werd niet alleen docent, ik werd ook mentor. Een taak waarop ik niet was voorbereid. Maar ik had eigen kinderen, dus ik kon ook wel zorgen voor dertig jongeren van een jaar of twaalf, dertien. Ik zou ze niet
Vanmorgen stond Cecile doodstil bij de IJssel. Het leven heeft geen zin meer. Ze eet bijna niet meer en is kilo’s afgevallen. Cecile mist haar overleden man, elke minuut van de dag, al het hele jaar lang. Ze weet zelf ook wel, praten tegen zijn foto brengt hem niet terug. En toch. Een toevallige voorbijganger spreekt haar voorzichtig aan. Hij legt een stevige arm om haar schouder en neemt haar mee naar de weg. Hij belt 112 en wacht tot de ambulance gearriveerd is. In het ziekenhuis zit Cecile te wachten in een hokje, afgeschermd met een gordijn. Ze moet blijven zitten en wachten op de dokter
Ze keek me van onder haar pony voorzichtig aan met haar blauw-groene ogen. “Ik wil dat u me helpt met doodgaan.” De trillende bovenlip verried de spanning achter haar aftastende glimlach.
“Waarom wil je dood?” was mijn logische vervolgvraag.
“Omdat ik het leven niet aan kan. Jaren behandeling en opname, het helpt niets. Ik word alleen maar banger. Ik wil gewoon niet meer.”
Eén van de vele second opinions bij een euthanasieverzoek in de autismehulpverlening. De regels omtrent euthanasie zijn op zich helder. Er moet sprake zijn van een vrijwillig, weloverwogen verzoek bij ondraaglijk en
Aan wie heb jij veel gehad in tijden dat je het psychisch moeilijk had?
Het is moeilijk om één iemand te kiezen. Er zijn er zo veel door wie ik me gesteund voel. Waaronder de geweldige sportcoaches Antoinet, Isabel en Aysha bij mijn sportschool Fitland in Deventer en het fijne personeel achter de balie. En alle andere instructeurs van de afgelopen jaren.
Sporten is heel belangrijk voor mijn herstel en gezondheid. En dat ben ik ook in de heftigheid van mijn levensstorm blijven doen. Maar de depressie en de PTSS maken dat wel heel erg lastig. Vooral als paniek, herbelevingen en onveiligheid alles
“Koffie?”
Ben Bannink werkt al veertig jaar bij Dimence. Met veel plezier zet hij zich in voor de cliënten, de medewerkers en de staat van het pand aan de Grasdorpstraat. En niet alleen voor hen. “Iedereen moet zich hier welkom voelen. Toen de vuilnismannen voor het eerst het afval op kwamen halen, heb ik ze gelijk laten zien waar ze koffie kunnen pakken.” Wie er ook komt, Ben biedt altijd eerst een kopje koffie aan. Want iedereen is gelijk, vindt hij. En gastvrijheid zit in de kleine dingen.
Hij zit nog maar net op zijn stoel, als er een klusjesman binnenkomt. Hij komt de deur van de
De psychiater, één van de weinigen in zijn land, leidt ons door groezelige gangen van het vervallen gebouw. De diepe scheuren in de kale, grijskleurige stenen muren van dit gebouw staan symbool voor de grote financiële armoede van het land. Waar het gebouw me van buitenaf vooral doet denken aan een Middeleeuwse gevangenis, ziet de binnenkant er meer uit als een gangbaar psychiatrisch ziekenhuis. Ik herken een kleine wachtkamer, waar, op versleten houten bankjes, tientallen mensen dicht opeen vertoeven, wachtend op hun arts. Bij het passeren van de wachtkamer volgen vele verwonderde bruine ogen
Afgelopen week lazen we massaal het stuk in de NRC van Damiaan Denys, de voorzitter van alle psychiaters van Nederland. Ik vond het een goed stuk. Ja. Oprecht. Een goed stuk. Ik las dingen waarmee ik het eens was: mensen willen een maakbaar leven en daar hoort ‘lijden’ niet bij. Komt dat ‘lijden’ er wél, dan móet daar hulp voor komen. Van een coach, van een psycholoog of van een psychiater. Ik zie dat daadwerkelijk om me heen gebeuren. Wat ik jammer vind aan het betoog van Denys, is dat hij het over 6/7% écht zieken heeft: de waanzinnigen. Ík loop bij een psychiater: ben ik nu één van die 6/7%
