Zoeken

“Wij zijn goed in het aangaan van een relatie met de ander, bij wie het contact maken niet altijd vanzelfsprekend is”. Deze woorden sprak Herma van der Wal (voorzitter Raad van Bestuur van de Dimence Groep) tijdens het symposium van de Vakgroep V&V van de Dimence Groep afgelopen 13 mei. Ik werd er helemaal enthousiast van, maar dacht ook: wat een verantwoordelijkheid en hoe maken we dit zichtbaar en concreet?

Waardevol

Binnen de nieuwe ggz wordt steeds meer het geluid gehoord dat de relatie die je als professional aangaat met je cliënt, allesbepalend is voor de kans op herstel, namelijk 80

Ik heb ze niet uitgekozen, zij mij ook niet. Dat heb ik met ze gemeen. Soms kan ik iemand niet uitstaan, maar vaak ben ik blij dat ik nog zoveel familie heb. Ik ben verbonden voor het leven met hen, alleen te scheiden door de dood. Het zijn mijn bloedverwanten…

Bloedverwanten, ze zullen er dus altijd zijn. Ik ben nu eenmaal de uitkomst van een kruising tussen mijn vader en moeder. Zij hebben ook allebei een vader en moeder en ook die opa en oma van mij hebben weer vaders en moeders. Het is allemaal familie van mij! Sommige mensen willen dit allemaal helder hebben en gaan op zoek naar hun

Bloot geven

“Passend bij mijn zomergarderobe ben ik op zoek naar lingerie die onder lichte kleding gedragen kan worden. In de winkel komt de verkoopster op mij afgelopen. Ze zegt: ‘Hallo, kan ik u helpen? Och, van de week zat ik nog bij ú in de spreekkamer.’ Ik herken de verkoopster als een van mijn patiënten. Tot nu toe zag ik haar een keer of drie, om de medicatie zo optimaal als mogelijk in te stellen. Een vriendelijke vrouw, ze wil altijd het naadje van de kous weten. ‘Vind je het vervelend?‘ vraag ik. ‘Nee, zegt ze, ik vind het juist wel leuk’. 
Eenmaal in de kleedkamer helpt ze me bij het

Vriendschap tijdens opname of therapie. En daarna dan?

Al een tijdje was ik bezig met ‘vriendschap in en om de ggz’. Daarbij dacht ik aan wat vriendschappen mij binnen de ggz hadden gebracht, maar ook wat mijn ggz-tijd met de al bestaande vriendschappen (met mijn naasten) heeft gedaan. Over die eerste vraag bleef ik nadenken de laatste tijd en besloot de vraag eens te stellen aan mijn Twittervolgers: heb jij wel of geen vriendschappen uit je opname-/therapietijd gehouden? Zou je het afraden? Wat zijn je ervaringen hiermee? Ik had namelijk een mening gevormd en ik wilde kijken of die

Yoga in de ggz, hoe helpend het kan zijn. Of dus niet. Zoals bij mij...

"Jij moet echt op yoga", zei vriendin 1, een aantal jaar geleden. "Is goed voor jou in jouw drukke leven." Op dat moment was ik nog niet met de ggz bekend. Ik moest op yoga. ik hoorde het niet alleen. Ik las het ook op briefjes bij de supermarkt. En ik las het een keer of honderd in de flow. Yoga is goed. Yoga ontstresst. En, eerlijk is eerlijk: ik had nogal wat stress in mijn leven op dat moment. Dus ik ging op yoga.

De eerste lessen was ik vooral bang om winden te laten, zo net na het eten. Je moest soms namelijk je

‘Ik heb niets met somatiek’. Ik hoor het nog regelmatig van een behandelaar. Maar wat zeg je daar nu eigenlijk mee? Heb je een afkeer van de lichamelijke thema’s, zoals verhoogde bloeddruk, hartproblemen, overgewicht, ontregelde schildklier? Of ben je ongeïnteresseerd in het menselijk lichaam omdat je vooral kijkt naar de psyche? Of is het handelingsverlegenheid?

Het afgelopen jaar heb ik mezelf vaak vragen gesteld over lichaam en geest. Soms hardop in gesprekken met collega’s, soms peinzend tijdens de lange treinreizen. Waarom is er in de psychiatrie zo weinig aandacht voor het lichaam? De

Enige tijd geleden stelden we een vraag op verschillende social mediaplatformen. Het was eigenlijk meer een casus met de vraag ‘wat zou jij doen?’. Het ging over een cliënt; een jonge vrouw met trauma en somberheid. Haar ex-partner zit in voorarrest wegens huiselijk geweld en samen hebben ze een kindje van vier maanden. We kregen vanuit verschillende hoeken reacties van wat mensen zouden doen. Mooi om te zien dat veel mensen vonden dat het hele gezin baat zou hebben bij behandeling in de ggz. "Zoon is nog klein, maar verdient zéker aandacht!", "Het kindje krijgt mogelijk al genoeg stress mee"

Kiki Dijkstra, trajectbegeleider en IPS-coach biedt een inkijkje in hoe IPS werkt. Iedereen die in behandeling is bij een FACT-team binnen Dimence en gemotiveerd is om aan de slag te gaan in een betaalde baan kan zich aanmelden voor een IPS-traject. We gaan na aanmelding met elkaar in gesprek om te bekijken of een traject passend is. Blijkt dat het geval, dan volgen er maximaal acht gesprekken om uit te vinden wat de kandidaat wil en kan, en wat er nodig is om dit te bereiken.

‘Het is altijd maatwerk’
We leren elkaar in de gesprekken (beter) kennen en kijken onder andere naar eerder opgedane

Sommige mensen met autisme komen in hun ontwikkeling en/of herstel niet verder in reguliere behandelingen. Ze herkennen bepaalde emoties niet (goed) of blijven onzeker over hun eigen kunnen. Daarom is er het afgelopen half jaar bij het Centrum Ontwikkelingsstoornissen (COS) een pilot gehouden met Animal Assisted Therapy, oftewel dierentherapie. Er is gewerkt met paarden en honden. Deze keer uitgelicht: paardentherapie.

Paard legt verbinding tussen ratio en gevoel
Therapie met paarden kan waardevol zijn voor de cliënt. Een paard reageert namelijk op het gedrag, gedachten en gevoelens van mensen

De feestmaand december staat voor de deur. De maand vol cadeaus, gezelligheid en lekker eten. In de folders zien we lange tafels vol met vrolijke mensen in de mooiste kleren. Ze genieten het meest heerlijke eten en hebben het duidelijk naar hun zin. Ik denk aan mijn eigen Kerst: Eerste Kerstdag ga ik lunchen met mijn schoonfamilie. De familie is niet meer compleet; schoonvader overleed enkele jaren geleden. We zullen toch nog met een groep zijn die het best gezellig zal hebben. De zwagers, schoonzussen, schoonmoeder en de nichtjes en neefjes geven nog genoeg reden tot het hebben van een fijne