Zoeken

Afgelopen week lazen we massaal het stuk in de NRC van Damiaan Denys, de voorzitter van alle psychiaters van Nederland. Ik vond het een goed stuk. Ja. Oprecht. Een goed stuk. Ik las dingen waarmee ik het eens was: mensen willen een maakbaar leven en daar hoort ‘lijden’ niet bij. Komt dat ‘lijden’ er wél, dan móet daar hulp voor komen. Van een coach, van een psycholoog of van een psychiater. Ik zie dat daadwerkelijk om me heen gebeuren. Wat ik jammer vind aan het betoog van Denys, is dat hij het over 6/7% écht zieken heeft: de waanzinnigen. Ík loop bij een psychiater: ben ik nu één van die 6/7%

Alle medewerkers leken hetzelfde voor me, daar op die gesloten afdeling waar ik verbleef, maar al snel kreeg ik door dat er niet standaard een psychiater ‘op de afdeling’ rondloopt. Dat merkte ik namelijk aan de vele vragen die ik hoorde van medepatiënten aan medewerkers: ‘Ik wil/moet/eis nu een psychiater (te) spreken!’ En de daaropvolgende reacties: ‘Ik zal het in het ochtendoverleg melden/ik zal het vandaag even vragen/ik denk niet dat het lukt, want hij is heel erg druk’.

De functie van de medewerkers die wel vaak op de afdeling verbleven, leerde ik na een tijdje kennen. De één was

‘Waarom gaan mensen eigenlijk massaal op vakantie, met hun hele inboedel in de auto gepropt, om 1000 km verderop naast hun landgenoten te staan? Waarom gaan ze voor hun lol uren in de file staan, terwijl ze weten dat half Nederland op die dag het land verlaat? Waarom back to basic, terwijl thuis een comfortabel huis staat, waar de kinderen wel gewoon slapen en je de afwas gewoon in de vaatwasser zet?’ Meewarig kijkt mijn man me aan over de rand van zijn boek, ‘is het weer zover’ zie ik hem denken. Zoveel vragen, en zoveel tijd om erover na te denken. We zitten op de veranda voor ons

Laatst op familiedag zei mijn schoonzus over haar zoontje: “Ik denk dat hij een beetje autistisch is. Hij wil elke avond al zijn speelgoed opruimen, anders kan hij niet slapen. En als hij vieze handen krijgt tijdens het eten wil hij ze meteen gaan wassen. Dat is toch niet normaal?” Zelf vind ik mijn neefje een heerlijk, sociaal, vrolijk ventje. 

Vorige week zei een collega: “Het zal wel aan mijn ADHD liggen ofzo, maar ik krijg echt nooit die stapel administratie weggewerkt.” Naar mijn idee kan ze zich prima concentreren, maar krijgt ze te veel taken op haar bord.

Geen verjaardagsfeestje of

Deze zomer stemt mensen blij. De droogte is dan wel spelbreker, maar toch ziet de wereld er  zonnig uit, de buitenwereld en evenzeer onze binnenwereld. Onze stemming is dus niet een statisch gegeven. Zon, ervaringen, stress, alles wat dagelijks op ons afkomt heeft invloed. Maar ook  factoren “van binnen”: onze psychologie en biologie.  Dit samenspel kan helaas fout gaan, wat soms leidt tot depressie, waarbij allerlei zaken ontregeld zijn: stemming, slaap, eetlust, denken (negatieve gedachtes, overmatig piekeren), maar bijvoorbeeld ook het tijdsbesef.

De vraag is: werkt (zon-)licht echt gunstig

“Hoewel ik er nog niet helemaal ben, sta ik nu weer met beide benen in de maatschappij”. Aan het woord is Koen. Hij kreeg te maken met een angststoornis en jarenlang was hij niet in staat zich naar buiten te begeven. Mede door het project Kansrijk, van het Servicepunt Vrijwilligerswerk, is hij nu wel weer aan het werk.

Koen had zijn opleiding tot grafisch vormgever afgesloten met een stage in Birmingham in Engeland. “Het beviel zo goed om niet meer thuis te wonen, dat ik besloot om in Groningen verder te gaan studeren,” vertelt hij. Aanvankelijk studeerde hij Communicatie. “Maar dat was het

De herinneringen aan haar jeugd en werkzame leven komen zonder moeite bij haar op. Gedetailleerd vertelt ze over haar eerste bijbaan bij de plaatselijke bakker, haar zelfgemaakte trouwjurk, de geboorte van haar kind. Ik moet alles horen, en ik hoor het graag. Het verhaal heb ik al vaak gehoord, maar nog steeds luister ik met aandacht. Haar levensverhaal voelt als een boek, dat binnenkort, gezien haar hoge leeftijd, zijn laatste hoofdstuk in zal gaan. Ik wil er aandacht voor hebben, nu het nog kan.

Vandaag zal de laatste keer zijn dat ik patiënte zie. Na maandenlange, klinische behandeling gaat

1999. Keelpijn heb ik, en niet zo'n beetje ook. Constant bijna. En soms is deze dan een week of twee weg. Ik zit in 6 vwo en mijn koorts is met die keelpijn meestal zo rond de 39.7. Het is eens in de paar weken 'feest' en de complete eerste tentamenronde mis ik hierdoor. Op school word ik niet geloofd: ik woon op mezelf en ik ben waarschijnlijk te weinig gemotiveerd voor dat laatste jaar. De oplossing om deze driewekelijkse cyclus te doorbreken blijkt een keelamandeloperatie. De pijn erna was vreselijk, maar keelontstekingen met +39 gr koorts? Nooit meer gehad.

1998- 2003 Voor mijn steeds weer

Onlangs verscheen er in Het Financiële Dagblad een betoog van een groep initiatiefnemers die de leefstijlgeneeskunde meer in het voetlicht willen zetten. Daarnaast is er binnen de psychiatrie de laatste decennia veel onderzoek verricht naar het vóórkomen van cardiovasculaire risicofactoren bij psychiatrische ziektebeelden. Het blijkt dat de prevalentie schrikbarend hoog ligt – vele malen hoger dan bij de ‘normale’ populatie – en wij hebben als psychiaters de taak om dit aan te pakken.

Helaas lijkt dit niet systematisch te gebeuren, op veel (poli)klinieken vindt wel somatische screening plaats

Lieve psychiatrisch verpleegkundige,

Vandaag is het jouw dag, dat wil zeggen: vermoedelijk heb je een gewone werkdag voor je liggen, hoewel… een ’gewone’ dag is het eigenlijk nóóit voor je. Maar vandaag is er ook iets anders: het is de dag van de verpleegkundige’! Heel graag, willen wij, van Dimence, eens stilstaan bij dat bijzondere werk dat je verricht. Weet je wel hoe blij en dankbaar wij met en voor jou zijn, elke dag weer?

Als oud-patiënt kan ik zo ongeveer vertellen wat het beroep van een psychiatrisch verpleegkundige inhoudt. Bij benadering dan. Want steeds zag ik je weer nieuwe dingen