Blogs van Tineke Bethlehem

En ja, de dagen werden gemakkelijker. In mijn vorige blog schreef ik over de tip die ik kreeg. Het lopen doorbrak de lusteloosheid en ik raakte ook meer gewend aan de behandeling en er kwam zelfs een soort regelmaat in.

De eerste dagen rTMS waren vooral heel vermoeiend. Na de behandeling fietste ik naar mijn Airbnb en kroop daar in bed. Met het gevoel dat ik een dag via Teams had zitten vergaderen: een hoofd vol watten en een moe lijf. Soms hoofdpijn, soms een duizelig gevoel.

De dag van de eerste rTMS was ik niet veel waard; alle spanning die ik de afgelopen tijd opgebouwd had kwam eruit. Hoofdpijn, moe, onrustige gedachten, misselijk. ‘Hoe ga ik die zes weken overleven?’ bleef in mijn gedachten terugkomen.

De eerste echte rTMS liet gelukkig niet zolang wachten, als de blog hierover. Gelukkig niet zeg! De zenuwen voerden al dagen de boventoon in mijn lijf en gedachten. Na het gesprek met de psychiater, stonden we in een gang te wachten.

Bij de intake werd gezegd: het zal ongeveer een maand duren voordat je aan de beurt bent. De tweede helft van december, oké. Genoeg tijd om me daarop voor te bereiden, er waren nog een paar dingen die ik graag afronden wilde voordat ik tussenuit ga.

De spanning was bijna niet te doen de laatste week voor de intake. Voortdurende buikpijn, hyperalert, slechte nachten en de tijd die maar langzaam ging.

Bij mijn verjaardagspost zat vorige week ook een brief van het UMCG. Op een wachtlijst staan, voor een behandeling waar ik een jaar geleden nog nooit van gehoord had. rTMS.

Toen mijn depressie in november 2012 om de hoek kwam kijken als een onschuldig winterdipje, had ik niet voor ogen dat het mij drieënhalf jaar later nog zou belemmeren.