Zoeken

Vorige maand vond een familiemiddag plaats van onze Deeltijd Eerste Psychose aan de Grasdorpstraat in Zwolle. Deze familiemiddag biedt een kijkje in de keuken van de deeltijdbehandeling voor jonge mensen die een psychose hebben gekregen. Een middag georganiseerd voor mensen die vaak het dichtst bij deze jongeren staan. Ouders, broers en zussen en andere belangstellenden kregen uitleg over waar hun dierbare bij ons mee bezig is. De middag was een mix van praten, elkaar ontmoeten, hardlopen, concrete doelen stellen en uitvoeren. Kortom: het oppakken van de draad na een ingrijpende ervaring. De

Daar zit ik dan, onder de grote esdoorn in de tuin. Naast me staat een grote doos met mijn naam in koeienletters. Ik heb het uitpakken van de doos al een tijdje uitgesteld, maar vandaag moet het maar.
Sinds ik anderhalf jaar geleden erg ziek ben geworden, kom ik nauwelijks mijn huis uit. Ik ben niet in staat om langs te gaan bij mijn werk, dus daarom kwam mijn werk eventjes naar mij. Twee collega’s kwamen op ziekenbezoek, met de inhoud van mijn kluisje. Die zit in de doos.

Zodra ik de doos open en door alle papieren heenga, komen alle gevoelens van het werken als vakbegeleider weer terug. Al

Hij zit erop, mijn familieweek is afgelopen. Niet alles ging zoals ik had gewild, ik heb niet alles kunnen doen wat ik in de planning had staan. Maar ik heb contacten gehad die niet zou hebben gehad als ik mijzelf niet had aangespoord tot deze familieweek. Mijn familie en mijn schoonfamilie wonen allemaal op minimaal 100 kilometer afstand, dus ik wist dat een bakkie koffie bij mijn schoonmoeder niet zou gaan gebeuren. Al is dat natuurlijk geen excuus om geen contact met mijn familie te hebben.

Mijn familieweek van dag tot dag

Maandag 10 juni 2019 startte mijn familieweek. Dat was Tweede

“Wij zijn goed in het aangaan van een relatie met de ander, bij wie het contact maken niet altijd vanzelfsprekend is”. Deze woorden sprak Herma van der Wal (voorzitter Raad van Bestuur van de Dimence Groep) tijdens het symposium van de Vakgroep V&V van de Dimence Groep afgelopen 13 mei. Ik werd er helemaal enthousiast van, maar dacht ook: wat een verantwoordelijkheid en hoe maken we dit zichtbaar en concreet?

Waardevol

Binnen de nieuwe ggz wordt steeds meer het geluid gehoord dat de relatie die je als professional aangaat met je cliënt, allesbepalend is voor de kans op herstel, namelijk 80

Ik heb ze niet uitgekozen, zij mij ook niet. Dat heb ik met ze gemeen. Soms kan ik iemand niet uitstaan, maar vaak ben ik blij dat ik nog zoveel familie heb. Ik ben verbonden voor het leven met hen, alleen te scheiden door de dood. Het zijn mijn bloedverwanten…

Bloedverwanten, ze zullen er dus altijd zijn. Ik ben nu eenmaal de uitkomst van een kruising tussen mijn vader en moeder. Zij hebben ook allebei een vader en moeder en ook die opa en oma van mij hebben weer vaders en moeders. Het is allemaal familie van mij! Sommige mensen willen dit allemaal helder hebben en gaan op zoek naar hun

Bloot geven

“Passend bij mijn zomergarderobe ben ik op zoek naar lingerie die onder lichte kleding gedragen kan worden. In de winkel komt de verkoopster op mij afgelopen. Ze zegt: ‘Hallo, kan ik u helpen? Och, van de week zat ik nog bij ú in de spreekkamer.’ Ik herken de verkoopster als een van mijn patiënten. Tot nu toe zag ik haar een keer of drie, om de medicatie zo optimaal als mogelijk in te stellen. Een vriendelijke vrouw, ze wil altijd het naadje van de kous weten. ‘Vind je het vervelend?‘ vraag ik. ‘Nee, zegt ze, ik vind het juist wel leuk’. 
Eenmaal in de kleedkamer helpt ze me bij het

Vriendschap tijdens opname of therapie. En daarna dan?

Al een tijdje was ik bezig met ‘vriendschap in en om de ggz’. Daarbij dacht ik aan wat vriendschappen mij binnen de ggz hadden gebracht, maar ook wat mijn ggz-tijd met de al bestaande vriendschappen (met mijn naasten) heeft gedaan. Over die eerste vraag bleef ik nadenken de laatste tijd en besloot de vraag eens te stellen aan mijn Twittervolgers: heb jij wel of geen vriendschappen uit je opname-/therapietijd gehouden? Zou je het afraden? Wat zijn je ervaringen hiermee? Ik had namelijk een mening gevormd en ik wilde kijken of die

Yoga in de ggz, hoe helpend het kan zijn. Of dus niet. Zoals bij mij...

"Jij moet echt op yoga", zei vriendin 1, een aantal jaar geleden. "Is goed voor jou in jouw drukke leven." Op dat moment was ik nog niet met de ggz bekend. Ik moest op yoga. ik hoorde het niet alleen. Ik las het ook op briefjes bij de supermarkt. En ik las het een keer of honderd in de flow. Yoga is goed. Yoga ontstresst. En, eerlijk is eerlijk: ik had nogal wat stress in mijn leven op dat moment. Dus ik ging op yoga.

De eerste lessen was ik vooral bang om winden te laten, zo net na het eten. Je moest soms namelijk je

‘Ik heb niets met somatiek’. Ik hoor het nog regelmatig van een behandelaar. Maar wat zeg je daar nu eigenlijk mee? Heb je een afkeer van de lichamelijke thema’s, zoals verhoogde bloeddruk, hartproblemen, overgewicht, ontregelde schildklier? Of ben je ongeïnteresseerd in het menselijk lichaam omdat je vooral kijkt naar de psyche? Of is het handelingsverlegenheid?

Het afgelopen jaar heb ik mezelf vaak vragen gesteld over lichaam en geest. Soms hardop in gesprekken met collega’s, soms peinzend tijdens de lange treinreizen. Waarom is er in de psychiatrie zo weinig aandacht voor het lichaam? De